ಸಂಪಾದಕೀಯ್:
ವಾಚ್ಪ್ಯಾಂಚ್ಯಾ ಕಾಳ್ಜಾಂತ್ ಘಾಯ್ ಖಂಚಂವ್ಚೊ ಕವಿ
ಆಪ್ಲಿಚ್ ದೂಕ್ ಕಾವ್ಯಾ ಮುಖಾಂತ್ರ್ ವರ್ಣುಂಕ್ ಕವಿಕ್ ಚಡ್ ಕಶ್ಟ್ ನ್ಹಯ್. ಆಪ್ಲ್ಯಾ ಕಾವ್ಯಾ ವರ್ವಿಂ ಕವಿ ಆಪ್ಲೆಚ್ ದುಕೀಕ್ ಪರಿಹಾರ್ ದೀಂವ್ಕ್ ಸಕ್ತಾ. ಪುಣ್ ಪೆಲ್ಯಾಚೆ ಮಾನಸಿಕ್ ಆನಿ ಶಾರೀರಿಕ್ ವಳ್ವಳೆ ಆನಿ ಕಳ್ವಳೆ ಕಾವ್ಯಾಂತ್ ವ್ಹಾಳಯ್ತಾನಾ ತ್ಯಾ ಕಳ್ವಳ್ಯಾಂಚ್ಯಾ ಉಜ್ಯಾಚೆರ್ ಆಪ್ಲೊ ಆತ್ಮೊ ಶಿಜಯ್ಜಾಯ್ ಪಡ್ತಾ. ಆನಿ ಅಶೆಂ ಶಿಜುನ್, ತ್ಯಾ ಅನ್ಭೊಗಾಚೆ ಉಬೆಂತ್ ಕವಿತಾ ಉಬ್ಜಾತಾನಾ, ತಿ ಕವಿತಾ ವಾಚ್ಪ್ಯಾಂಚ್ಯಾ ಶಿರಾಂ ಶಿರಾಂನಿ, ಕಣಾ ಕಣಾಂನಿ ಕಂಪನ್ ಹಾಡುಂಕ್ ಸಕ್ತಾ. ಅಸಲಿ ಶ್ಯಾತಿ ವ್ಹರ್‍ತ್ಯಾ ಕವಿಂಕ್ ಮಾತ್ರ್ ಆಸ್ತಾ. ಎಂಟನಿ, ಬಾರ್ಕುರ್ ಅಸಲಿ ವಿಶೇಸ್ ಸಕತ್ ಆಪ್ಣಾಯಿಲ್ಲೊ ಏಕ್ ಕವಿ.
ಆಯ್ಚ್ಯಾ ತಾಂತ್ರಿಕ್ ಕಾಳಾರ್ ಬಸಲ್ಲ್ಯಾಕಡೆಚ್ ಲೊಕಾಚೆ ಕಶ್ಟ್, ಶೋಷಣ್, ಅವ್ಗಡಾಂ ಚಿತ್ರಾಂ/ದೃಶ್ಯಾಂ ಸಮೇತ್ ದೊಳ್ಯಾಂ ಮುಖಾರ್ ಜಿವೆಂ ಜಿವೆಂ ಪಳೆಂವ್ಕ್ ಮೆಳ್ತಾ. ಪುಣ್ ಹೆಂ ಸರ್ವ್ ಎಕ್ಯೆಚ್ ಘಡ್ಯೆಕ್. ಆಯ್ಚ್ಯಾ ಸುಸ್ತ್ ಸಂಸಾರಾಂತ್ ಮನ್ಶಾಕ್ ಫಕತ್ ಆಪ್ಲಿ ಆತುರಾಯೆಚಿ ತಾನ್ ಥಾಂಬಂವ್ಚಿ ಖಬರ್ ಜಾಯ್. ಜಾಂವ್ ತಿ ಸಂತೊಸಾಚಿ ವಾ ದುಖಾಚಿ. ಹಿ ಖಬರ್ ತಾಕಾ ದಯಾಳ್ ವಾ ಕಾಕುಳ್ದಾರ್ ಕರಿನಾ. ತೊ ಘಡ್ಯೆನ್ ಚ್ಯಾನೆಲಾಂ ಬದ್ಲಿತಾ. ಮತಿಕ್ ಸುಶೆಗ್ ಸೊದ್ಚ್ಯಾ ಪ್ರಯತ್ನಾಂತ್ ಮತಿಚಿಂ ಜನೆಲಾಂ ಧಾಂಪ್ತಾ, ಪುಣ್ ಖರೊ ಕವಿ ತಶೆಂ ಬಿಲ್ಕುಲ್ ಕರಿನಾ. ತನ್ ಮನ್ ಉಗಡ್ನ್ ತೊ ದುಕಿಚ್ಯೆ ಗುಂಡಾಯೆಕ್ ದೆಂವ್ತಾ. ತಿ ದೂಕ್ ಆಪ್ಣಾಚಿ ಕರ್‍ತಾ. ವಳ್ವಳ್ತಾ, ಲಾಸ್ತಾ, ರಡ್ತಾ, ಕಡ್ತಾ….ತೆದ್ನಾಂ ಉಬ್ಜೊಂಚಿಂ ಕವಿಚಿ ಉತ್ರಾಂ, ಮಂತ್ರಾಂ, ಕೆಮಾರಾನ್ ಧರಲ್ಲ್ಯಾ ಚಿತ್ರಾಂ / ದೃಶ್ಯಾಂ ಪರಿಂ ಘಡ್ಯೆಚಿಂ ಜಾವ್ನ್ ಉರನಾಸ್ತಾಂ ವಾಚ್ಪ್ಯಾಚ್ಯೆ ಮತಿ ಗುಂಡಾಯೆಂತ್ ಜಿವಿತಾಚೊ ಅರ್ಥ್ ಛಾಪುಂಕ್ ಸಕ್ತಾತ್.
ಕಾಳೀಜ್ ಕಡೊಂವ್ಚಿ ಕವಿತಾ ಎಂಟನಿನ್ ದಿಲ್ಯಾ. ಹೆ ಕವಿತೆಂತ್ ‘ಯೆಣೊ’ ಸಬ್ದ್ ಕವಿತೆಚೆಂ ನಾಂವ್ ಮಾತ್ರ್ ನ್ಹಯ್, ಎಕೆ ಆವಯ್ಚೆ ಕಳ್ವಳೆ ಉಚಾರ್‍ಚೆಂ ವಿಶಿಶ್ಟ್ ರೂಪಕ್ ಜಾವ್ನ್ ಕವಿನ್ ವಾಪರ್‍ಲಾಂ. ಕವಿನ್ ವಾಪರಲ್ಲೆ ಹರ್ಯೆಕ್ ಸಬ್ದ್ ಹ್ಯೆ ಆವಯ್ಚ್ಯಾ ಅಟೆವಿಟ್ಯಾ ಸಂಗಿಂ ಮಿಸ್ಳಲ್ಯಾತ್. ಬರ್ಫಾಚ್ಯೆ ಗುಂಡ್ಯೆಂತ್ ಸಾಂಪ್ಡುನ್ ಆಪ್ಲೊ ಸೊಜೆರ್ ಪೂತ್ ಮರಣ್ ಪಾವ್ತಾನಾ ತಾಚ್ಯೆ ಆವಯ್ಕ್ ಕಶೆಂ ಭೊಗ್ಲೆಂ ಜಾಯ್ತ್? ಏಕ್ ಪೂತ್ ಅವ್ಗಡಾಕ್ ಸಾಂಪಡ್ನ್ ವಳ್ವಳುನ್ ಮರ್‍ಚೆಂ ಪಳೆಂವ್ಚೆ ಆವಯ್ಕ್ ಕಶೆಂ ಭೊಗ್ತಾ ಜಾಯ್ತ್? ಖುರ್ಸಾವಾಟೆರ್ ಪಡುನ್, ಉಟುನ್ ಜೆರ್ಬಾದಾಂಚೆ ಮಾರ್‍ ಖಾವ್ನ್, ನಿಮಾಣೆ ಖುರ್ಸಾರ್ ಉಮ್ಕಳ್ಚ್ಯಾ ಪುತಾಚೊ ಪಾಟ್ಲಾವ್ ಕೆಲ್ಲೆ ಆವಯ್ಕ್ ಕಿತೆಂ ಭೊಗ್ಲೆಂ ಜಾಯ್ತ್? ಹಾಂ! ಜೀವ್ ಸಾಂಡಲ್ಲ್ಯಾ ಪುತಾಕ್, ಆಪ್ಲ್ಯಾ ತಾಂತ್ಯಾಂ ಮೆಲ್ಲ್ಯಾ ಜಿವಾಥಾವ್ನ್ ಪರತ್ ಜಲ್ಮ್ ದಿಂವ್ಚಿ ಅಶಾ ಆವಯ್ ಭಿತರ್ ಕಿರ್‍ಲತಾನಾ, ತೆ ಅತ್ರೆಗ್ ಎಂಟನಿ ತಸಲ್ಯಾ ಕವಿಕ್ ಮಾತ್ರ್ ಸಮ್ಜಾತ್. ತೆದ್ನಾಂ ಮಾತ್ರ್ “ಯೆಣೊ ತಸಲಿ ಅವ್ವಲ್ ಕವಿತಾ ಉದೆತಾ. “ಯೆಣೊ” ಕವಿತಾ ವಾ಼ಚ್ತಾನಾ ವಾಚ್ಪ್ಯಾಚೆಂ ಕಾಳಿಜ್ ಶಿಂದಲ್ಲೊ ಅನ್ಭೊಗ್ ಜಾತಲೊ. ಅಸಲಿ ಉಂಚ್ಲ್ಯಾ ಮಟ್ಟಾಚಿ ಕವಿತಾ ಪ್ರಕಟ್ ಕರ್‍ತಾನಾ ಕವಿತಾ ಟ್ರಸ್ಟ್ ಖರೆಂಚ್ ಆಪ್ಲೊ ಶೆವಟ್ ಆಪ್ಣಾಯಿಲ್ಲ್ಯಾ ವ್ಹರ್‍ತೆ ತೃಪ್ತ್ರೆನ್ ಧಲ್ತಾ.
-ಆಂಡ್ರ್ಯೂ ಎಲ್ ಡಿಕೂನ್ಹಾ
ಕವಿತಾ:
ಯೆಣೊ
ಅನ್ಕಿಟೆ ಮುಳಾಂತ್ ಥಾವ್ನ್ ಉಟ್ಚಿ
ಕಾಂಪ್;
ವಯ್ರ್ ಧಾಂವ್ತಾ
ಥಾರೊ ಚುಕಲ್ಲ್ಯಾ ಕಾರಾಬರಿಂ;
ಆನಿ ಯೇವ್ನ್ ಹರ್ದ್ಯಾಂತ್ ಘುಸ್ತಾ,
ಕೂಡ್ ಗಡ್ ಗಡ್ ಗಡ್ ಕರ್‍ಚಿ, ಡೀಸೆಲ್ ಇಂಜಿನಾ ಕಾಂಪ್.
ಹಾಂವ್ ಸೊಧುನ್ ಭೊಂವ್ತಾಂ
ಲಾಜರಾಕ್ ಉಟಯಿಲ್ಲ್ಯಾ
ಸೊಮ್ಯಾಕ್;
ಪುಣ್ ಮ್ಹಾಕಾ ಮೆಳ್ತಾತ್ ಫಕತ್
ಸಾಸಾಂವ್ ಹಾಡುಂಕ್ ಸಾಂಗ್ಚೆ
ಬುದ್ಧ.
ಜಾಣಾ ಹಾಂವ್, ಆಸಾ ಏಕ್ ರಾಜ್,
ಜಾಕಾ ಮ್ಹಣ್ತಾತ್ ಸರ್ಗಾ ರಾಜ್;
ವ್ಹಡ್ ಸುಖ್ ಸಂತೊಸಾಚೊ ತೊ ಗಾಂವ್.
ಪುಣ್ ಮ್ಹಾಕಾ...
ನಾಕಾ ತೆಂ ರಾಜ್,
ನಾಕಾ ತೆಂ ಸುಖ್,
ನಾಕಾ ತೊ ಸಂತೊಸ್.
ತುಕಾ ದೊಳ್ಯಾಂತ್ ಘೆವುನ್ ದೊಳೆ ಧಾಂಪ್ಚಿ ಆಶಾ;
ದೆಕುನ್ ಹಾಂವ್ ಪರತ್ ಗರ್ಭೇಸ್ತ್ ಜಾತಾಂ,
ಹ್ಯಾ ತಾಂತಿಯಾಂ ಮೆಲ್ಲ್ಯಾ ಅರ್ಥೈಟಿಸ್ ಜಿವಾಂತ್.
ಆನಿ ತಕ್ಷಣ್ ಮ್ಹಾಕಾ
ಯೆಣೊ ಯೆತಾತ್;
ಜೀವ್ ಶಿಂದುನ್ ತುಜೆ ಉಗ್ಡಾಸ್ ಭಾಯ್ರ್ ಘಾಲ್ಚ್ಯೊ, ಅಕಾಲಿಕ್ ಯೆಣೊ,
ಆನಿ ಸಾಂಜ್ ತಾಂಬ್ಡಿ ಜಾತಾನಾ, ಮ್ಹಾಕಾ ಗರ್ಭಾಪಾತ್ ಜಾತಾ.
ತುಜೆ ಘೆಟೆ ಘೆಟೆ ಉಗ್ಡಾಸ್ ಬರ್ಫಾಬರಿಂ ಭಾಯ್ರ್ ಪಡ್ತಾತ್,
ಉಗ್ಡಾಸಾ ಘೆಟ್ಯಾಂಕ್ ಮೊರ್ಚರಿಚಿ ಥಂಡಾಯ್.
ಹಾಂವ್ ಮಾಂದ್ರೆಕ್ ಮಾತೆಂ ತೆಂಕ್ತಾಂ,
ಶಿಂಪಡಲ್ಲೆ ಬರ್ಫಾ ತಸ್ಲೆ ರಾಕ್ಕೊಸಿ ಉಗ್ಡಾಸ್ ಪಾಸ್ಳೆಂತ್ ಘೆವುನ್,
ಮ್ಹಜ್ಯಾ ಮ್ಹಾತಾರೆ ಉಬೆಂತ್ ಬರ್ಫಾಕ್ ಉಜೊ ಲಾಂವ್ಕ್.
ಆನಿ ಹ್ಯಾ ನಿರಂತರ್ ಮುರ್ಮುರ್‍ಯಾಂತ್
ಉಗ್ಡಾಸ್,
ಹಳೂ ಜಿವೆ ಜಾತಾತ್...
ಹುಳ್ವುಳೆ, ತರ್ನಾಟೆ, ತಿಸಾಂಚೆ ಹುಮೆದಿಚೆ ಉಗ್ಡಾಸ್.
ಮ್ಹಾಕಾ ಧಲೊವ್ನ್ ನಿದಾಯ್ತಾತ್ ಫಾಂತ್ಯಾರ್‌ಶೆಂ.
ಹಾಂವ್ ನಿದೆಕ್ ನಿಸರ್‍ತಾಂ....
ಜಿವ್ಸಾಲ್ಲ್ಯಾ ಉಗ್ಡಾಸಾ ಸುಶೆಗಾನ್.
ಗರ್ಭೇಸ್ತ್ ಜಾಲ್ಲೆ ಖುಶೆನ್,
ಪವಿತ್ರ್ ತಂಬಾಚೆ ಆಶೆನ್,
ಹಾಂವ್ ನಿದೆಕ್ ನಿಸರ್‍ತಾಂ...
ಫಾಲ್ಯಾಂ ಪರತ್ ಗರ್ಭೇಸ್ತ್ ಜಾಂವ್ಕ್.
-ಎಂಟನಿ ಬಾರ್ಕೂರ್
संपादकीय:
वाचप्यांच्या काळजांत घाय खंचंवचो कवी
आपलीच दूक काव्या मुखांत्र वर्णुंक कवीक चड कश्ट न्हय. आपल्या काव्या वर्वीं कवी आपलेच दुकीक परिहार दीवंक सकता. पूण पेल्याचे मानसीक आनी शारीरीक वळवळे आनी कळवळे काव्यांत व्हाळयताना त्या कळवळ्यांच्या उज्याचेर आपलो आत्मो शिजयजाय पडता. आनी अशें शिजून, त्या अनभोगाचे उबेंत कविता उबजाताना, ती कविता वाचप्यांच्या शिरां शिरांनी, कणा कणांनी कंपन हाडुंक सकता. असली श्याती व्हरत्या कविंक मात्र आसता. एंटनी, बार्कूर असली विशेस सकत आपणायिल्लो एक कवी.
आयच्या तांत्रीक काळार बसल्ल्याकडेच लोकाचे कश्ट, शोषण, अवघडां चित्रां/दृश्यां समेत दोळ्यां मुखार जिवें जिवें पळेवंक मेळता. पूण हें सर्व एक्येच घड्येक. आयच्या सुस्त संसारांत मनशाक फकत आपली आतुरायेची तान थांबंवची खबर जाय. जांव ती संतोसाची वा दुखाची. ही खबर ताका दयाळ वा काकुळदार करीना. तो घड्येन च्यानेलां बदलिता. मतीक सुशेग सोदच्या प्रयत्नांत मतिचीं जनेलां धांपता, पूण खरो कवी तशें बिल्कूल करिना. तन मन उगडन तो दुकिच्ये गुंडायेक देंवता. ती दूक आपणाची करता. वळवळता, लासता, रडता, कडता….तेदनां उबजोंचीं कविची उत्रां, मंत्रां, कॅमारान धरल्ल्या चित्रां / दृश्यां परीं घड्येचीं जावन उरनासतां वाचप्याच्ये मती गुंडायेंत जिविताचो अर्थ छापुंक सकतात.
काळीज कडोंवची कविता एंटनीन दिल्या. हे कवितेंत ‘येणो’ सब्द कवितेचें नांव मात्र न्हय, एके आवयचे कळवळे उचारचें विशिश्ट रूपक जावन कवीन वापरलां. कवीन वापरल्ले हऱ्येक सब्द ह्ये आवयच्या अटेविट्या संगीं मिसळल्यात. बर्फाच्ये गुंड्येंत सांपडून आपलो सोजेर पूत मरण पावताना ताच्ये आवयक कशें भोगलें जायत? एक पूत अवगडाक सांपडन वळवळून मरचें पळेंवचे आवयक कशें भोग्ता जायत? खुर्सावाटेर पडून, उटून जेरबादांचे मार खावन, निमाणे खुर्सार उमकळच्या पुताचो पाटलाव केल्ले आवयक कितें भोगलें जायत? हां! जीव सांडल्ल्या पुताक, आपल्या तांत्यां मेल्ल्या जिवाथावन परत जल्म दिंवची अशा आवय भितर कीरलताना, ते अत्रेग एंटनी तसल्या कवीक मात्र समजात. तेदनां मात्र “येणो तसली अव्वल कविता उदेता. “येणो” कविता वा಼च्ताना वाचप्याचें काळीज शिंदल्लो अनभोग जातलो. असली उंचल्या मट्टाची कविता प्रकट करताना कविता ट्रसट खरेंच आपलो शेवट आपणायिल्ल्या व्हरते तृप्त्रेन धल्ता.
-आंडऱ्यू एल डिकून्हा
कविता:
येणो
अनकिटे मुळांत थावन उटची
कांप;
वयर धांवता
थारो चुकल्ल्या काराबरीं;
आनी येवन हर्द्यांत घुसता,
कूड गड गड गड करची, डीसेल इंजिना कांप.
हांव सोधून भोंवतां
लाजराक उटयिल्ल्या
सोम्याक;
पूण म्हाका मेळतात फकत
सासांव हाडुंक सांगचे
बुद्ध.
जाणा हांव, आसा एक राज,
जाका म्हणतात सर्गा राज;
व्हड सूख संतोसाचो तो गांव.
पूण म्हाका...
नाका तें राज,
नाका तें सूख,
नाका तो संतोस.
तुका दोळ्यांत घेवून दोळे धांपची आशा;
देकून हांव परत गर्भेस्त जातां,
ह्या तांतियां मेल्ल्या अर्थैटीस जिवांत.
आनी तक्षण म्हाका
येणो येतात;
जीव शिंदून तुजे उगडास भायर घाल्च्यो, अकालीक येणो,
आनी सांज तांबडी जाताना, म्हाका गर्भापात जाता.
तुजे घेटे घेटे उगडास बर्फाबरीं भायर पडतात,
उगडासा घेट्यांक मोर्चरिची थंडाय.
हांव मांद्रेक मातें तेंकतां,
शिंपडल्ले बर्फा तसले राक्कोसी उगडास पासळेंत घेवून,
म्हज्या म्हातारे उबेंत बर्फाक उजो लावंक.
आनी ह्या निरंतर मुर्मूऱ्यांत
उगडास,
हळू जिवे जातात...
हुळवुळे, तर्नाटे, तिसांचे हुमेदिचे उगडास.
म्हाका धलोवन निदायतात फांत्यारशें.
हांव निदेक निसरतां....
जिवसाल्ल्या उगडासा सुशेगान.
गर्भेसत जाल्ले खुशेन,
पवित्र तंबाचे आशेन,
हांव निदेक निसरतां...
फाल्यां परत गर्भेसत जावंक.
-एंटनी बार्कूर