ಸಂಪಾದಕೀಯ್:
ಮನ್ ಮಾಂಕಡ್ ಜಾತಾನಾ ತಕ್ಲಿ ಸಾಂಬಾಳುನ್ ವ್ಹರಿಜಾಯ್
ಚಿಂತ್ನಾಂ-ಸ್ವಪ್ಣಾಂಚ್ಯಾ ಸಂಸಾರಾಕ್ ಆಪೊವ್ನ್ ವ್ಹರ್ನ್, ಹ್ಯಾ ಚಿಂತ್ನಾಂಚ್ಯಾ ಪಾಳಾಂ-ಮುಳಾಂಕ್ ಸೊದುನ್ ಕಾಡುನ್ ಮನ್ ಮಾಂಕಡ್ ಜಾಲ್ಲೆವಿಶಿಂ ಹಿ ಕವಿತಾ ಸಾಂಗ್ತಾ. ಹಾಂಗಾಸರ್ ತತ್ವಗಿನ್ಯಾನಾಚೊ ಅಭ್ಯಾಸ್ ಕರ್ಚ್ಯಾ ಮನ್ಶಾಕ್ ಧಾರಾಳ್ ಖಾಣ್ ಆಸಾ.
ಪುಣ್ ಮನ್ ಮ್ಹಜೆಂ ಮಾಂಕಡ್ ಜಾಲಾಂ ಸರುನ್ ಗೆಲ್ಲ್ಯಾ ಕಾಳಾಂತ್. ತ್ಯಾ ದೆಕುನ್ ಹ್ಯಾ ವರ್ತಮಾನ್ ಕಾಳಾಂತ್ ತ್ಯಾವಿಶಿಂ ತಕ್ಲಿ ಪಿಸಾಂತುರ್ ಕರುನ್ ಮ್ಹಜೊ ಫುಡಾರಾಚೊ ಕಾಳ್ ಪಿಡ್ಡ್ಯಾರ್ ಕರ್ಚೆಂ ಕಿತ್ಲೆಂ ಸಾರ್ಕೆಂ? ಹ್ಯಾವಿಶಿಂ ಚಿಂತ್ಚಿ ಗರ್ಜ್ ಆಸಾ.
ಜೆ. ವಿ. ಸಿಕೆರ್ ಪಯ್ಲೆ ಪಾವ್ಟಿಂ ಕವಿತಾ ಕುಳಾರಾಕ್ ಆಯ್ಲಾ ತರೀ, ಏಕ್ ಉತ್ತೀಮ್ ಕವಿತಾ ಘೆವ್ನ್ ಆಯ್ಲಾ. ನವ್ಯಾ ಕವಿಂನಿ ನವೆಂ ಚಿಂತಪ್ ಹಾಡುನ್ ಆಯಿಲ್ಲ್ಯಾಂತ್ ಆಮ್ಕಾಂ ಜಾಂವ್ಚೊ ಸಂತೊಸ್ ದೊಡ್ತೊ ಜಾತಾ. ಅಸಲೊ ಸಂತೊಸ್ ಫುಡಾರಾಂತಯ್ ತೊ ದೀಂವ್ಕ್ ಪಾವುಂದಿ.
-ಮೆಲ್ವಿನ್ ರೊಡ್ರಿಗಸ್
ಕವಿತಾ:
ಮನ್ ಮಾಂಕಡ್
ಮನ್ ಮಾಂಕಡ್,
ಚಿಂತ್ನಾಂ ಭೊಗ್ಣಾಂಚಿಂ ಘೆವ್ನ್ ರುಪಾಂ
ಉಡ್ತಾ ಕಿತ್ಲ್ಯಾ ರುಕಾಂ..!
‘ಘೆ..ಜಾಯ್ತೆಂ!’ ಮ್ಹಣ್ತಾ.
ಘೆಂವ್ ಕಿತೆಂ?
ಪಾವ್ಸಾ-ಹಿಂವಾಚೊ ಉಗ್ಡಾಸ್,
ಹಾಸೊ-ಧೊಶಿಂಚೆಂ ಬಾಳ್ಪಣ್,
ವಾ ಕಾಂತೊಂವ್ಚ್ಯೊ ಯಾದಿ.?
ಕಾಂತೊಂವ್ಚ್ಯೊ ಯಾದಿ?
ಯಾದ್ ಮತಿ ಸಾಗೊರಾಂತ್ಲೆಂ
ಧಲ್ತೆಂ ಉಡ್ತೆಂ ಲ್ಹಾರ್
ರೆಂವೆಂಕ್ ಖಡ್ಪಾಕ್ ದೀವ್ನ್ ಮಾರ್
ಆವಾಜ್ ಉಟಯ್ತಾ
ಮನ್ ಕದ್ವಳಾಯ್ತಾ..!
ಕದ್ವಳಲ್ಲ್ಯಾ ಮನಾಂತ್ ಭರ್ಲಾ,
ಪೃಥ್ವೆಕ್ ಸೊಡಲ್ಲೊ ಘಾಮಾಥೆಂಬೊ,
ಉತ್ರಾಂನಿ ಮೊಡ್ಲಲಿಂ ಕಾಳ್ಜಾಂ,
ಝರಯಿಲ್ಲಿ ವಾಟ್..!
ಝರಯಿಲ್ಲಿ ವಾಟ್?
ವಾಟ್ ತಿ, ಕೊಣಾಚ್ಯಾ ಪಯ್ಣಾಕ್
ಆಪ್ಣಾಕ್ ಬಲಿ ದಿಲ್ಲಿ.
ನೆಣ್ತ್ಯಾ ಪಾಂಯಾಂ ಸವೆಂ,
ಬೂಟಾಂಚೆ ಮಾರ್, ತುದಿ ಬೆತಾಂಚಿ
ಹರ್ದ್ಯಾರ್ ಘೆತಲ್ಲಿ.
ತಿ ದಾಕಯ್ತಾ ಚರಿತ್ರೆಚಿ ಉದೆಂತ್,
ಜಿಣ್ಯೆಚಿ ಅಸ್ತಮ್ತ್,
ಆನಿ ದಿಶಾ ಅಧುರ್ಯಾ ಸ್ವಪ್ಣಾಂಚಿ!
ಅಧುರೆಂ ಸ್ವಪಣ್?
ಸ್ವಪಣ್ ತೆಂ, ನೆಕೆತ್ರ್ ಆಕಾಸಾಚೆಂ
ಮತಿಂತ್ ಬಸಶೆಂ ಕರ್ಚೆಂ,
ನೆಕೆತ್ರಾ ಸವೆಂ ಚಂದ್ರಾಕ್
ಚಂದ್ರಾ ಸವೆಂ ಸುಕ್ಣ್ಯಾಕ್
ಸುಕ್ಣ್ಯಾ ಸವೆಂ ಸರ್ವಾಕ್
ಆಪೊವ್ನ್ ಹಾಡ್ಚೆಂ...!
ಹ್ಯಾ ಸ್ವಪ್ಣಾನ್ ಘಾತ್ ಕೆಲಾ,
ಬನಾಯ್ಲಾಂ ದಾಕೊವ್ನ್ ಆಶಾ,
ಜಿವಿತಾಕ್ ಆರ್ಸೊ ದವರ್ನ್
ದಾಕಯ್ಲಾಂ ದುಸ್ರೆಂಚ್ ವಿಂಗಡ್.
ಕೆಲಾ ಆಮ್ಕಾಂ ಮಾಂಕಡ್.
ವ್ಹಯ್, ಮನ್ ಮಾಂಕಡ್.!
-ಜೆ. ವಿ. ಸಿಕೆರ್
संपादकीय:
मन मांकड जाताना तकली सांबाळून व्हरिजाय
चिंतनां-स्वपणांच्या संसाराक आपोवन व्हरन, ह्या चिंतनांच्या पाळां-मुळांक सोदून काडून मन मांकड जाल्लेविशीं ही कविता सांगता. हांगासर तत्वगिन्यानाचो अभ्यास करच्या मनशाक धाराळ खाण आसा.
पूण मन म्हजें मांकड जालां सरून गेल्ल्या काळांत. त्या देकून ह्या वर्तमान काळांत त्याविशीं तकली पिसांतूर करून म्हजो फुडाराचो काळ पिड्ड्यार करचें कितलें सारकें? ह्याविशीं चिंतची गर्ज आसा.
जे. वी. सिकेर पयले फावटीं कविता कुळाराक आयला तरी, एक उत्तीम कविता घेवन आयला. नव्या कविंनी नवें चिंतप हाडून आयिल्ल्यांत आमकां जांवचो संतोस दोडतो जाता. असलो संतोस फुडारांतय तो दीवंक पावुंदी.
-मेल्विन रोड्रीगस
कविता:
मन मांकड
मन मांकड,
चिंतनां भोगणांचीं घेवन रुपां
उडता कितल्या रुकां..!
‘घे..जायतें!’ म्हणता.
घेंव कितें?
पावसा-हिंवाचो उगडास,
हासो-धोशिंचें बाळपण,
वा कांतोंवच्यो यादी.?
कांतोंवच्यो यादी?
याद मती सागोरांतलें
धोलतें उडतें ल्हार
रेंवेंक खडपाक दीवन मार
आवाज उटयता
मन कद्वळायता..!
कद्वळल्ल्या मनांत भरला,
पृथवेक सोडल्लो घामाथेंबो,
उतरांनी मोडललीं काळजां,
झरयिल्ली वाट..!
झरयिल्ली वाट?
वाट ती, कोणाच्या पयणाक
आपणाक बली दिल्ली.
नेणत्या पांयां सवें,
बूटांचे मार, तुदी बेतांची
हरद्यार घेतल्ली.
ती दाकयता चरित्रेची उदेंत,
जिण्येची अस्तम्त,
आनी दिशा अधुऱ्य स्वपणांची!
अधुरें स्वपण?
स्वपण तें, नेकेत्र आकासाचें
मतींत बसशें करचें,
नेकेत्रा सवें चंद्राक
चंद्रा सवें सुकण्याक
सुकण्या सवें सर्वाक
आपोवन हाडचें...!
ह्या स्वपणान घात केला,
बनायलां दाकोवन आशा,
जिविताक हारसो दवरन
दाकयलां दुसरेंच विंगड.
केला आमकां मांकड.
व्हय, मन मांकड.!
-जे. वी. सिकेर